Intro
Een reis met veel emoties, veel meters, zowel hoogte als afstand, bordspellen, grappen en zwemmen. In één woord gewoon "hamsteren/marmotten". Gewoon een bijzonder reis waar ik niet genoeg woorden aan kan geven, dus zal ik het als reisverslag per dag beschrijven. Lees en start met hamsteren!
Dag 0 (Amsterdam Cetraal Station ==> Bardonecchia - Bianca)
De start van een ongelooflijk mooie (wandel)reis die begint in Amsterdam en vervolgens naar Bardonecchia gaat. 's Avonds zeven uur komen we aan bij het Britse hotel Bianca. Na gezamenlijk een hapje eten bij een pizzeria leerde de groep elkaar kennen.
Dag 1 (Bardonecchia - Bianca ==> Rifugio Scarfiotti)
De eerste lange wandeling met veel heuvels op. In de wandeling zelf, had ik al veel kleine gesprekken en veel humor.
Voordat de wandeling startte, waren Ale, Ruud, Jeroen en ik al opdreef met "platte/schunnige/seksistische opmerkingen", zoals "Prik dat ben ik".
In deze wandeling heb ik mijn eerste kennismaking met de fruitkeks en hartkeks. De fruitkeks zijn soort speculaas koekjes met daarin bosfruit verwerkt die je bij de koffie neemt. De hartkeks kun je vergelijken met keiharde thee-biscuitjes. Allebei super lekker als je een lange wandeling gaat maken.
Aan het eind van de veertien kilometer lange wandeling en er elfhonderd hoogte meters zijn gemaakt (duizend meters stijgen en honderd meters dalen), is er een mogelijkheid om in een koud bergvijvertje te zwemmen bij de hut (Rifugio Scarfiotti). Het bergvijvertje was heerlijk koud. Ik kreeg er zelfs pijn aan mijn voeten van, maar dat weerhield mij niet om dan als eerste de sprong eens te wagen. Achteraf voel ik me super fit en ben ik klaar voor de volgende wandeling.
Nadat ik terug ben gegaan naar de groep en vertelde dat het water lekker is, zijn er een aantal ook nog het water in gegaan.
Dag 2 (Rifugio Scarfiotti ==> Refugio Levi - Molinari)
De gevreesde dag met de meeste hoogte meters. Ik zou niet weten voor welke hoogte punt ik bang ben, het hoogste punt zelf of juist de hoogte meters. Een ding is zeker dat het uitzicht van deze dag zo mooi is, dat je een gezichtsorgasme krijgt. Zoveel prikkelingen voor de ogen dat de ogen verzadigt zijn en dat je gewoon niet weet waar je moet kijken.
In het begin van de wandeling zijn er veel meters omhoog gemaakt en heb ik een aantal watervallen gezien in mooi begroeide landschap. Nadat we als groep een klein ommetje hebben gemaakt, kwamen de eerste groepsverrassingen al te voorschijn in de eerste pauze! (lekker notencake, geweldig genoten!)
Na de pauze kwamen we nog ijsplekken tegen, wat je met de warme zomer niet zou verwachten maar toch is dat er echt. Ik heb er op gestaan en ik vind dat het ijsplek/ijsschots nog super sterk is en super groot is.
Na een stijging van duizend meter zitten we dan op ons hoogste punt namelijk drieduizend honderdachtenvijftig meter, waarna vervolgens er drie uur en zevenentwintig minuten kan worden afgedaald met maarliefst dertienhonderdentien meters. Na een mooie klim en heerlijk wat hartkeks te hebben gegeten, is de afdaling begonnen. Deze afdaling is mij niet zo soepel afgegaan .Ik had een aantal misstappen gemaakt waardoor de knie erg gevoelig is geworden met lopen.
Eenmaal aangekomen bij de hut, had ik weer zin om een koud beek/meer/plasje in te gaan. Aan het eind van de wandeling heb ik net zoals anderen een mooi plekje gespot om even af te koelen. En ik kan er niet zo goed tegen om lang in het koude water te blijven staan maar moet toch zeggen dat ik het steeds fijner vind om dit na een pittige inspanning te doen.
Dag 3 (Rifugio Levi - Molinari ==> Refuge Mont Cenis)
1000 meter stijgen en 685 meter dalen en 18 km lang
Na knikkende/vermoeide knieën pak ik mijn rugzak en al niet wetende dat de mooiste uitzichten en uitvoeringen op deze dag zijn. Loop enigszins moeilijk en heb wat opstart problemen. Door het tempo van de groep aan te houden kan ik lekker mijn spieren opwarmen. Na op het hoogste punt van de dag te zijn, krijgen we een groep steenbokken te zien. Nadat we de steenbokken hebben gezien, is er ook een mooi stuk naar beneden dalen, waar ik me vervolgens weer een paar misstappen heb gemaakt omdat het heel steil naar beneden gaat. Dit is dan ook een van de mooiste uitzichten van de reis.
Ook op deze dag heb ik mensen veel beter leren kennen dan de standaard koetjes en kalfjes gesprekken. Wat ik super vind, waardoor ik me ook kwetsbaar durf op te stellen binnen de groep.
Na achttien kilometer lang wandelen en super veel bijzondere gesprekken te hebben gehad, ben ik helemaal klaar met wandelen. Op het eind van de wandeling heb ik nog even een sprintje getrokken naar de hut. Dit kwam doordat Bas en Naomi dit ook deden en ik zoiets had van "Wauw, wat doe je? Dan doe ik dat ook!"
Overigens heb ik de Hannibal point ook op deze dag gezien, alleen heb ik hier weinig bij stil gestaan.
Aan het eind van de avond dat de priester aan komt krijgt het drankje genèpy een bijnaam genepilly. Hoe zal dat toch komen?!
Dag 4 (mooiste emotie dag) (Refuge Mont Cenis)
Refuge Mont Cenis waar een rustdag is ingelast. Tussen de bergen en "Hobbiton". Waarom zeg ik Hobbiton, nou dat is omdat de omgeving er precies zo uit ziet waar "Hobbittown" ook had kunnen worden gebouwd. Zo rustig en vredig dat het gebied eruit ziet, waar ik echt helemaal tot rust kom.
Michiel had zo veel gelopen dat hij zijn schoenen niet eens heel bleven, want er is zelfs duct tape om zijn schoenen gedaan. Zijn schoenzolen lieten los aan de achterkant en bij één schoen ook de voorkant. Dus hij moet naar de winkel, waarin ik heerlijk kan genieten van de omgeving rondom de hut. Ik ben met Ale heerlijk even in het gras gaan liggen langs een stromend beekje, waar ik helemaal tot rust kwam. Daarnaast zijn Ale en ik om en om nog even het beekje in geweest. Verfrissend!
Zo brak de avond aan om heerlijk te eten en ik voelde dat de groep heerlijk had gerust en ook al behoorlijk wat ervaringen, verhalen, emoties hebben gedeeld. Dus dacht ik na het eten een groepsverrassing uit te delen. Een knuffel pak te ik uit mijn tas en liep terug naar de tafel met zenuwen,spanningen. Deze spanningen waren zo hoog als een 10.0 op de schaal van richter. Hierin liet ik mezelf zien wie ik ben en hoe ik de groep zie. Normaal doe ik dat niet snel en ben ik vaak op de achtergrond met veel humor. Maar ik hierdoor de knuffel als praatstok gebruikt en vervolgens is knuffel door de groep als reismascotte erkent. Dit vond ik best eng om te doen, maar merkte dat de groep nog dichter bij elkaar kwam en dat er emoties in mensen werden losgemaakt die ik niet verwachtte. WAUW!
Het allermooiste moment wat vervolgens is gebeurd, is dat Bas even zijn tijd nodig heeft om een peuk te gaan roken in zijn eentje en dat er vanuit Jeroen de kreet komt, van zullen we hem een groepsknuffel geven, waarop ik zei "Dat lijkt me strak plan, laten we dat doen!". Bas vermoedt niets en wij staan met zijn allen voor de deur om naar buiten te gaan om hem een groepsknuffel te geven. Tja en daar kwam de groepsknuffel!
Wat bijzonder dat dit binnen een groep gebeurd. Ik heb dit niet verwacht en kan er alleen super blij om zijn. Nadat de groepsknuffel is gegeven, heb ik mijn ontladingsmomentje gekregen, waar ik even met beide benen op de grond wordt gezet. Ik vind het moment bijzonder en ik heb niet gedacht van dit kan ik. Te mooi voor woorden!
Dag 5 (Refuge Mont Cenis ==> Rifugio Gran Scala)
18.5 km 400 meter stijgen en 670 meter dalen
Na een rustdag een kleine en vlakke wandeling waarbij er een circa duizend hoogtemeters worden overwonnen over een afstand van circa achttien kilometer. Na een super lange wandeling van de vorige dag is deze dag een wat korter wandeling waarbij we langs een mooi stuwmeer gaan lopen. Wat een mooi blauw/turquoise uitzicht.
Op de route richting Rifugio Gran Scala hebben we op de col di Mon Cenis een restaurant Le Relais du Col even bezocht en hier hebben we heerlijke koffie gedronken. Na deze koffie-stop hebben we de weg vervolgd naar Ancient Fort de Ronce.
Wat een groot fort en wat hebben we heerlijk in de zon kunnen zitten! Nou is er ook een mogelijkheid om met de trap naar de eerste verdieping van het fort te gaan. En Jeroen zou Jeroen niet zijn om een geintje uit te halen en ja hoor, Jeroen loopt naar boven om vervolgens water over Bas heen te gooien, wat een mooi moment in de pauze.
Vervolgens door naar het eind van de dag naar Rifugio Gran Scala. Eenmaal hier aangekomen, ben ik opzoek gegaan naar een beekje / een afkoel momentje. En ja dat is dan naar lang zoeken ook gelukt. Een kleine "watervalletje" waar we even onder zijn gaan staan. Na deze opfrissing mag de volgende dag weer worden ingeleid.
Dag 6 (Rifugio Gran Scala ==> Rifugio Stellina)
9 km lang 950 meter stijgen en 110 meter dalen
Een korte wandeling zodat iedereen de knieën kan laten rusten aangezien we na deze dag veel meters gaan dalen. Maar wat we nog niet weten is dat de mooiste hut er aan komt. Mooiste in de zin van uitzicht, knus en hartverwarmend.
Wat een uitzicht en daarbij kwamen we aan en wilde ik naar een hoogte van 3328 meter klimmen. Overigens is dat niet gelukt vanwege het weer. Het weer zou gaan veranderen en ik wil geen risico nemen dat ik word gemist binnen de groep en heb met Ruud en Marleen besloten dat we terug gaan naar de schuilplaats Stellina. Erg gaaf om zo'n wandeling richting de top te doen. Het pad had weggeslagen delen, waar oversteken nogal een uitdaging is voor zowel stijgen als dalen.
Dag 7 (Rifugio Stellina ==> Rifugio IL Trucco)
12 km lang en 435 meter stijgen en 1335 meter dalen
Langste dag dalen en mooie momenten met elkaar gedeeld zoals het opstaan bij de schuilplaats Stellina, Wauw wat een uitzicht!
Na een tijd naar beneden te lopen komen we aan bij een kraakpand met scooter en een driewieler. Hier pakken we onze pauze en krijgen een lumberjack-showtje. maken een fotootje en eten en drinken wat. Vervolgens pakken we onze spullen en we vertrekken we.
Geheel niets vermoedend neem ik mijn fotocamera niet mee en heeft Jeroen deze in zijn tas gestopt. Zoals ik al eens eerder heb genoemd, houdt Jeroen van geintje/kattenkwaad uithalen dus nu ook bij mij. Nou heb ik de fotocamera al een aantal keer op andere plekken laten liggen en heeft Jeroen mij al tig keer gewaarschuwd om de camera eens vast te maken aan de tas. Tja, de meesten kennen mij als eigenwijs en dat zal ik ook wel blijven totdat het tegendeel is bewezen. En na mooie oversteekmomenten te hebben gehad en heerlijk te hebben gelopen, kom ik bij de volgende pauze er achter dat ik de camera niet meer heb. Even nadenken en kom ik erachter dat ik hem heb laten liggen bij het kraakpand. Ook ging er bij mij de gedachte door me heen "Jeroen zal hem vast hebben", maar ik heb hier geen bewijs ervoor. Dus verder en even zoeken naar een oplossing zodat ik snel terug kon komen bij de "vorige pauze plek". Nou kwam Jeroen mij al tegemoet om op elkaar te wachten. Bij de volgende waterbron komt Jeroen met bericht "hoe zwaar is jullie tas eigenlijk, zijn gewicht van de tas woog al iets zwaarder". Dus hij pakt zo ineens een camera uit zijn tas. Op dat moment begin ik hard te lachen. Hoe heerlijk om een boodschap te willen overbrengen door middel van een geintje. Vanaf nu weet ik dat wanneer ik iets niet wil vergeten moet ik het voorwerp vast maken aan de tas zodat je het voorwerp ( de fotocamera ) niet kan vergeten. Bedankt Jeroen!
Eenmaal aangekomen bij het Rifugio IL Trucco zijn we lekker aan het bier gegaan. Wat opmerkelijk is dat het bierflesje 66 cl is. Tja na wat bier nuttigen is het de hoogste tijd om lekker te eten en na het eten te gaan slapen.
Dag 8 (Rifugio IL Trucco ==> Hotel Napoleon)
gepland om naar Meana di Susa te gaan
De dag waarin de meeste meters worden gedaald, weliswaar geleidelijk maar veertienhonderdendertig meter is een forse daling en dat zal worden gevoeld in de knietjes. Nou is de wandeling elf kilometer lang en stijgen we tussendoor ook nog driehonderd meter. Maar mijn dag start hier als een truck. Ik voelde het symbool van de afdaling, de laatste afdeling van deze tocht, wat een brok van emotie, de trucktocht gaf. Hierin heb ik in de tocht naar Susa alle emotie op me af laten komen. Wat is er allemaal gebeurd, wat heb ik meegemaakt, hoe was de groep, hoe is het landschap, en hoe was het landschap, wat gaat er komen... naar ja de vragen blijven komen zoals een truck die helemaal afgeladen is en maar niet opkan met goederen. Ook heb ik in deze tocht dus alle goederen/emoties kunnen pakken en mezelf met beide benen weer op de grond weten te zetten. Ik heb me ontladen, wat heerlijk en wat mooi. Dan wordt genieten, niet genieten, maar GenieTen. De G van groots en T van Tijdloos. Iets wat dus voor altijd een grote herinnering blijft en niet meer vergeten zal worden. Ik wil daarbij de groep dan ook bedanken voor hoe ze hier op hebben gereageerd. Zo bijzonder, er zijn gewoon geen woorden voor om de groep te omschrijven, dus doe ik dat ook niet!
Door alle spanning en emotie op me af te laten komen, kan ik van alles tijdloos groots genieten. Wat voelt dat lekker.
Eenmaal aangekomen in het dorp Susa hebben we heerlijk een biertje op terras gedaan. Wauw momentje, dit is toch even gedaan 7 dagen wandelen!
Na wat boodschappen en biertjes zijn we gewandeld naar Meana di Susa hostel. Eenmaal aangekomen wordt de deur niet open gedaan. De omwonenden hebben tegen ons gezegd dat de persoon er niet is vanwege het seizoen dat afgelopen is. Bij telefonisch overleg van de toeristeninformatie is er gezegd dat de eigenaar in het ziekenhuis ligt en hier niet aanwezig kan zijn. Een alternatief wordt dan Hotel Napoleon wat Saar en Marleen geweldig hebben geregeld!
Na helemaal opgefrist te zijn, wordt er een pizzaatje gehapt. Wat heerlijk was om maar één hoofdgerecht te hebben, in plaats van de drie of vier gerechten welke we bij de andere verblijfplaatsen hebben ontvangen. Uitgegeten en voldaan gaan we opzoek naar een terras. Het restaurant adviseert ons om naar een bar te gaan waar een coverband om elf uur optreedt en dat het heel gezellig is. Nou en dat was ook zo, Een mooie hilarische Oases coverband maakt er een feest van. De italianen zitten rustig hun bier te drinken waar de nederlanders weer de tent afbreken. De genepilly (genèpy), wijn, spraakwater en bier was in overvloed om de tocht goed te vieren. Wat een geweldige avond.
Op de terugweg van de bar naar het hotel heb ik zoiets van ik lust nog wel een drankje. Waarop Bas,Naomi, Ruud en Tess ook nog zin hadden om naar de andere kroeg te gaan om een drankje te doen. Maar wat we niet wisten is dat we het nog erg gezellig maakte met wat special drinks! (shots) Bas liet ons even zien wat een avond genieten is aan de bar. Nou was de tent erg rustig, maar tja zoals ik al eerder zei "GenieTen" doen hollanders wel.
Dag 9 Hotel Napeleon ==> naar huis)
Op weg naar het station in Meana heeft de trein vertraging. Ons geluk is dat de internationale trein achter onze vertraagde trein zit en hierdoor onze aansluiting perfect kunnen halen. Weer iets wat super is geregeld, wat natuurlijk wellicht wat lichte stress geeft voor reisbegeleiders. Maar al met al super geregeld!
Maar als ik er nu over nadenk ben ik in twaalf uur tijd gewoon weer thuis met een treinreis. Half elf zouden we vertrekken vanaf Meana station en half elf ben ik thuis. Dus kan ik eigenlijk maar heel kort over zijn :"Wha-apart-jeah".
Slot:
Zo ben ik klaar met hamsteren en ben thuis een heerlijk verhaal ervan te maken. In het kort heb ik mensen intens leren kennen, WAUW! Ook is mij vocabulaire uitgebreid met wat kreten/quotes. Ik zal ze dan ook zeker een keer gebruiken, al vind ik ze zelf al leuk!
Kreten zoals:
Daarnaast heb ik voor mezelf ook gezien wat ik in het vervolg anders zou doen met inpakken:
Al met al een geweldig reis! Mijn motto vind jezelf en je zult bloeien is weer gevoeld! Dankzij de intense groep, thanks hiervoor! Ik weet waar ik hoor te staan, nu moet ik alleen de aandacht hier aan blijven geven, zodat ik mezelf niet zal 'verliezen'.
Mijn motto heb ik ook zeker mooi uitgelegd tijdens de reis en heb hier nu voor mezelf een betekenis aan gegeven waar ik achter sta.
Vind jezelf en je zult bloeien! Zie dat als een bloem die je aandacht moet geven in ieder seizoen om haar te laten bloeien of uit te laten komen hoe zij eruit gaat zien. En dit kan per seizoen verschillen, maar zelfs binnen één seizoen kun je soms meerdere keren tot bloei komen. Het bloeien is dan hoe je bent met de emotie en hoever jezelf laat zien, en hoe jezelf neerzet. Als je dit vertaald naar jezelf, is dat je persoonlijkheid, je "IK". Dus verzorg jezelf en je zult jezelf verrijken met emoties die bij jouw passen en essentieel voor jezelf zijn. Niemand bepaalt dat, alleen jezelf. Jij bepaalt hoe de bloem eruit komt te zien. Geef jezelf de ruimte om hieraan te werken en Houd van Jezelf dan bloeit het leven!
Springreizen zorgt voor een sprong/bloei in je leven!
Een reis met veel emoties, veel meters, zowel hoogte als afstand, bordspellen, grappen en zwemmen. In één woord gewoon "hamsteren/marmotten". Gewoon een bijzonder reis waar ik niet genoeg woorden aan kan geven, dus zal ik het als reisverslag per dag beschrijven. Lees en start met hamsteren!
Dag 0 (Amsterdam Cetraal Station ==> Bardonecchia - Bianca)
De start van een ongelooflijk mooie (wandel)reis die begint in Amsterdam en vervolgens naar Bardonecchia gaat. 's Avonds zeven uur komen we aan bij het Britse hotel Bianca. Na gezamenlijk een hapje eten bij een pizzeria leerde de groep elkaar kennen.
Dag 1 (Bardonecchia - Bianca ==> Rifugio Scarfiotti)
De eerste lange wandeling met veel heuvels op. In de wandeling zelf, had ik al veel kleine gesprekken en veel humor.
Voordat de wandeling startte, waren Ale, Ruud, Jeroen en ik al opdreef met "platte/schunnige/seksistische opmerkingen", zoals "Prik dat ben ik".
In deze wandeling heb ik mijn eerste kennismaking met de fruitkeks en hartkeks. De fruitkeks zijn soort speculaas koekjes met daarin bosfruit verwerkt die je bij de koffie neemt. De hartkeks kun je vergelijken met keiharde thee-biscuitjes. Allebei super lekker als je een lange wandeling gaat maken.
Aan het eind van de veertien kilometer lange wandeling en er elfhonderd hoogte meters zijn gemaakt (duizend meters stijgen en honderd meters dalen), is er een mogelijkheid om in een koud bergvijvertje te zwemmen bij de hut (Rifugio Scarfiotti). Het bergvijvertje was heerlijk koud. Ik kreeg er zelfs pijn aan mijn voeten van, maar dat weerhield mij niet om dan als eerste de sprong eens te wagen. Achteraf voel ik me super fit en ben ik klaar voor de volgende wandeling.
Nadat ik terug ben gegaan naar de groep en vertelde dat het water lekker is, zijn er een aantal ook nog het water in gegaan.
Dag 2 (Rifugio Scarfiotti ==> Refugio Levi - Molinari)
De gevreesde dag met de meeste hoogte meters. Ik zou niet weten voor welke hoogte punt ik bang ben, het hoogste punt zelf of juist de hoogte meters. Een ding is zeker dat het uitzicht van deze dag zo mooi is, dat je een gezichtsorgasme krijgt. Zoveel prikkelingen voor de ogen dat de ogen verzadigt zijn en dat je gewoon niet weet waar je moet kijken.
In het begin van de wandeling zijn er veel meters omhoog gemaakt en heb ik een aantal watervallen gezien in mooi begroeide landschap. Nadat we als groep een klein ommetje hebben gemaakt, kwamen de eerste groepsverrassingen al te voorschijn in de eerste pauze! (lekker notencake, geweldig genoten!)
Na de pauze kwamen we nog ijsplekken tegen, wat je met de warme zomer niet zou verwachten maar toch is dat er echt. Ik heb er op gestaan en ik vind dat het ijsplek/ijsschots nog super sterk is en super groot is.
Na een stijging van duizend meter zitten we dan op ons hoogste punt namelijk drieduizend honderdachtenvijftig meter, waarna vervolgens er drie uur en zevenentwintig minuten kan worden afgedaald met maarliefst dertienhonderdentien meters. Na een mooie klim en heerlijk wat hartkeks te hebben gegeten, is de afdaling begonnen. Deze afdaling is mij niet zo soepel afgegaan .Ik had een aantal misstappen gemaakt waardoor de knie erg gevoelig is geworden met lopen.
Eenmaal aangekomen bij de hut, had ik weer zin om een koud beek/meer/plasje in te gaan. Aan het eind van de wandeling heb ik net zoals anderen een mooi plekje gespot om even af te koelen. En ik kan er niet zo goed tegen om lang in het koude water te blijven staan maar moet toch zeggen dat ik het steeds fijner vind om dit na een pittige inspanning te doen.
Dag 3 (Rifugio Levi - Molinari ==> Refuge Mont Cenis)
1000 meter stijgen en 685 meter dalen en 18 km lang
Na knikkende/vermoeide knieën pak ik mijn rugzak en al niet wetende dat de mooiste uitzichten en uitvoeringen op deze dag zijn. Loop enigszins moeilijk en heb wat opstart problemen. Door het tempo van de groep aan te houden kan ik lekker mijn spieren opwarmen. Na op het hoogste punt van de dag te zijn, krijgen we een groep steenbokken te zien. Nadat we de steenbokken hebben gezien, is er ook een mooi stuk naar beneden dalen, waar ik me vervolgens weer een paar misstappen heb gemaakt omdat het heel steil naar beneden gaat. Dit is dan ook een van de mooiste uitzichten van de reis.
Ook op deze dag heb ik mensen veel beter leren kennen dan de standaard koetjes en kalfjes gesprekken. Wat ik super vind, waardoor ik me ook kwetsbaar durf op te stellen binnen de groep.
Na achttien kilometer lang wandelen en super veel bijzondere gesprekken te hebben gehad, ben ik helemaal klaar met wandelen. Op het eind van de wandeling heb ik nog even een sprintje getrokken naar de hut. Dit kwam doordat Bas en Naomi dit ook deden en ik zoiets had van "Wauw, wat doe je? Dan doe ik dat ook!"
Overigens heb ik de Hannibal point ook op deze dag gezien, alleen heb ik hier weinig bij stil gestaan.
Aan het eind van de avond dat de priester aan komt krijgt het drankje genèpy een bijnaam genepilly. Hoe zal dat toch komen?!
Dag 4 (mooiste emotie dag) (Refuge Mont Cenis)
Refuge Mont Cenis waar een rustdag is ingelast. Tussen de bergen en "Hobbiton". Waarom zeg ik Hobbiton, nou dat is omdat de omgeving er precies zo uit ziet waar "Hobbittown" ook had kunnen worden gebouwd. Zo rustig en vredig dat het gebied eruit ziet, waar ik echt helemaal tot rust kom.
Michiel had zo veel gelopen dat hij zijn schoenen niet eens heel bleven, want er is zelfs duct tape om zijn schoenen gedaan. Zijn schoenzolen lieten los aan de achterkant en bij één schoen ook de voorkant. Dus hij moet naar de winkel, waarin ik heerlijk kan genieten van de omgeving rondom de hut. Ik ben met Ale heerlijk even in het gras gaan liggen langs een stromend beekje, waar ik helemaal tot rust kwam. Daarnaast zijn Ale en ik om en om nog even het beekje in geweest. Verfrissend!
Zo brak de avond aan om heerlijk te eten en ik voelde dat de groep heerlijk had gerust en ook al behoorlijk wat ervaringen, verhalen, emoties hebben gedeeld. Dus dacht ik na het eten een groepsverrassing uit te delen. Een knuffel pak te ik uit mijn tas en liep terug naar de tafel met zenuwen,spanningen. Deze spanningen waren zo hoog als een 10.0 op de schaal van richter. Hierin liet ik mezelf zien wie ik ben en hoe ik de groep zie. Normaal doe ik dat niet snel en ben ik vaak op de achtergrond met veel humor. Maar ik hierdoor de knuffel als praatstok gebruikt en vervolgens is knuffel door de groep als reismascotte erkent. Dit vond ik best eng om te doen, maar merkte dat de groep nog dichter bij elkaar kwam en dat er emoties in mensen werden losgemaakt die ik niet verwachtte. WAUW!
Het allermooiste moment wat vervolgens is gebeurd, is dat Bas even zijn tijd nodig heeft om een peuk te gaan roken in zijn eentje en dat er vanuit Jeroen de kreet komt, van zullen we hem een groepsknuffel geven, waarop ik zei "Dat lijkt me strak plan, laten we dat doen!". Bas vermoedt niets en wij staan met zijn allen voor de deur om naar buiten te gaan om hem een groepsknuffel te geven. Tja en daar kwam de groepsknuffel!
Wat bijzonder dat dit binnen een groep gebeurd. Ik heb dit niet verwacht en kan er alleen super blij om zijn. Nadat de groepsknuffel is gegeven, heb ik mijn ontladingsmomentje gekregen, waar ik even met beide benen op de grond wordt gezet. Ik vind het moment bijzonder en ik heb niet gedacht van dit kan ik. Te mooi voor woorden!
Dag 5 (Refuge Mont Cenis ==> Rifugio Gran Scala)
18.5 km 400 meter stijgen en 670 meter dalen
Na een rustdag een kleine en vlakke wandeling waarbij er een circa duizend hoogtemeters worden overwonnen over een afstand van circa achttien kilometer. Na een super lange wandeling van de vorige dag is deze dag een wat korter wandeling waarbij we langs een mooi stuwmeer gaan lopen. Wat een mooi blauw/turquoise uitzicht.
Op de route richting Rifugio Gran Scala hebben we op de col di Mon Cenis een restaurant Le Relais du Col even bezocht en hier hebben we heerlijke koffie gedronken. Na deze koffie-stop hebben we de weg vervolgd naar Ancient Fort de Ronce.
Wat een groot fort en wat hebben we heerlijk in de zon kunnen zitten! Nou is er ook een mogelijkheid om met de trap naar de eerste verdieping van het fort te gaan. En Jeroen zou Jeroen niet zijn om een geintje uit te halen en ja hoor, Jeroen loopt naar boven om vervolgens water over Bas heen te gooien, wat een mooi moment in de pauze.
Vervolgens door naar het eind van de dag naar Rifugio Gran Scala. Eenmaal hier aangekomen, ben ik opzoek gegaan naar een beekje / een afkoel momentje. En ja dat is dan naar lang zoeken ook gelukt. Een kleine "watervalletje" waar we even onder zijn gaan staan. Na deze opfrissing mag de volgende dag weer worden ingeleid.
Dag 6 (Rifugio Gran Scala ==> Rifugio Stellina)
9 km lang 950 meter stijgen en 110 meter dalen
Een korte wandeling zodat iedereen de knieën kan laten rusten aangezien we na deze dag veel meters gaan dalen. Maar wat we nog niet weten is dat de mooiste hut er aan komt. Mooiste in de zin van uitzicht, knus en hartverwarmend.
Wat een uitzicht en daarbij kwamen we aan en wilde ik naar een hoogte van 3328 meter klimmen. Overigens is dat niet gelukt vanwege het weer. Het weer zou gaan veranderen en ik wil geen risico nemen dat ik word gemist binnen de groep en heb met Ruud en Marleen besloten dat we terug gaan naar de schuilplaats Stellina. Erg gaaf om zo'n wandeling richting de top te doen. Het pad had weggeslagen delen, waar oversteken nogal een uitdaging is voor zowel stijgen als dalen.
Dag 7 (Rifugio Stellina ==> Rifugio IL Trucco)
12 km lang en 435 meter stijgen en 1335 meter dalen
Langste dag dalen en mooie momenten met elkaar gedeeld zoals het opstaan bij de schuilplaats Stellina, Wauw wat een uitzicht!
Na een tijd naar beneden te lopen komen we aan bij een kraakpand met scooter en een driewieler. Hier pakken we onze pauze en krijgen een lumberjack-showtje. maken een fotootje en eten en drinken wat. Vervolgens pakken we onze spullen en we vertrekken we.
Geheel niets vermoedend neem ik mijn fotocamera niet mee en heeft Jeroen deze in zijn tas gestopt. Zoals ik al eens eerder heb genoemd, houdt Jeroen van geintje/kattenkwaad uithalen dus nu ook bij mij. Nou heb ik de fotocamera al een aantal keer op andere plekken laten liggen en heeft Jeroen mij al tig keer gewaarschuwd om de camera eens vast te maken aan de tas. Tja, de meesten kennen mij als eigenwijs en dat zal ik ook wel blijven totdat het tegendeel is bewezen. En na mooie oversteekmomenten te hebben gehad en heerlijk te hebben gelopen, kom ik bij de volgende pauze er achter dat ik de camera niet meer heb. Even nadenken en kom ik erachter dat ik hem heb laten liggen bij het kraakpand. Ook ging er bij mij de gedachte door me heen "Jeroen zal hem vast hebben", maar ik heb hier geen bewijs ervoor. Dus verder en even zoeken naar een oplossing zodat ik snel terug kon komen bij de "vorige pauze plek". Nou kwam Jeroen mij al tegemoet om op elkaar te wachten. Bij de volgende waterbron komt Jeroen met bericht "hoe zwaar is jullie tas eigenlijk, zijn gewicht van de tas woog al iets zwaarder". Dus hij pakt zo ineens een camera uit zijn tas. Op dat moment begin ik hard te lachen. Hoe heerlijk om een boodschap te willen overbrengen door middel van een geintje. Vanaf nu weet ik dat wanneer ik iets niet wil vergeten moet ik het voorwerp vast maken aan de tas zodat je het voorwerp ( de fotocamera ) niet kan vergeten. Bedankt Jeroen!
Eenmaal aangekomen bij het Rifugio IL Trucco zijn we lekker aan het bier gegaan. Wat opmerkelijk is dat het bierflesje 66 cl is. Tja na wat bier nuttigen is het de hoogste tijd om lekker te eten en na het eten te gaan slapen.
Dag 8 (Rifugio IL Trucco ==> Hotel Napoleon)
gepland om naar Meana di Susa te gaan
De dag waarin de meeste meters worden gedaald, weliswaar geleidelijk maar veertienhonderdendertig meter is een forse daling en dat zal worden gevoeld in de knietjes. Nou is de wandeling elf kilometer lang en stijgen we tussendoor ook nog driehonderd meter. Maar mijn dag start hier als een truck. Ik voelde het symbool van de afdaling, de laatste afdeling van deze tocht, wat een brok van emotie, de trucktocht gaf. Hierin heb ik in de tocht naar Susa alle emotie op me af laten komen. Wat is er allemaal gebeurd, wat heb ik meegemaakt, hoe was de groep, hoe is het landschap, en hoe was het landschap, wat gaat er komen... naar ja de vragen blijven komen zoals een truck die helemaal afgeladen is en maar niet opkan met goederen. Ook heb ik in deze tocht dus alle goederen/emoties kunnen pakken en mezelf met beide benen weer op de grond weten te zetten. Ik heb me ontladen, wat heerlijk en wat mooi. Dan wordt genieten, niet genieten, maar GenieTen. De G van groots en T van Tijdloos. Iets wat dus voor altijd een grote herinnering blijft en niet meer vergeten zal worden. Ik wil daarbij de groep dan ook bedanken voor hoe ze hier op hebben gereageerd. Zo bijzonder, er zijn gewoon geen woorden voor om de groep te omschrijven, dus doe ik dat ook niet!
Door alle spanning en emotie op me af te laten komen, kan ik van alles tijdloos groots genieten. Wat voelt dat lekker.
Eenmaal aangekomen in het dorp Susa hebben we heerlijk een biertje op terras gedaan. Wauw momentje, dit is toch even gedaan 7 dagen wandelen!
Na wat boodschappen en biertjes zijn we gewandeld naar Meana di Susa hostel. Eenmaal aangekomen wordt de deur niet open gedaan. De omwonenden hebben tegen ons gezegd dat de persoon er niet is vanwege het seizoen dat afgelopen is. Bij telefonisch overleg van de toeristeninformatie is er gezegd dat de eigenaar in het ziekenhuis ligt en hier niet aanwezig kan zijn. Een alternatief wordt dan Hotel Napoleon wat Saar en Marleen geweldig hebben geregeld!
Na helemaal opgefrist te zijn, wordt er een pizzaatje gehapt. Wat heerlijk was om maar één hoofdgerecht te hebben, in plaats van de drie of vier gerechten welke we bij de andere verblijfplaatsen hebben ontvangen. Uitgegeten en voldaan gaan we opzoek naar een terras. Het restaurant adviseert ons om naar een bar te gaan waar een coverband om elf uur optreedt en dat het heel gezellig is. Nou en dat was ook zo, Een mooie hilarische Oases coverband maakt er een feest van. De italianen zitten rustig hun bier te drinken waar de nederlanders weer de tent afbreken. De genepilly (genèpy), wijn, spraakwater en bier was in overvloed om de tocht goed te vieren. Wat een geweldige avond.
Op de terugweg van de bar naar het hotel heb ik zoiets van ik lust nog wel een drankje. Waarop Bas,Naomi, Ruud en Tess ook nog zin hadden om naar de andere kroeg te gaan om een drankje te doen. Maar wat we niet wisten is dat we het nog erg gezellig maakte met wat special drinks! (shots) Bas liet ons even zien wat een avond genieten is aan de bar. Nou was de tent erg rustig, maar tja zoals ik al eerder zei "GenieTen" doen hollanders wel.
Dag 9 Hotel Napeleon ==> naar huis)
Op weg naar het station in Meana heeft de trein vertraging. Ons geluk is dat de internationale trein achter onze vertraagde trein zit en hierdoor onze aansluiting perfect kunnen halen. Weer iets wat super is geregeld, wat natuurlijk wellicht wat lichte stress geeft voor reisbegeleiders. Maar al met al super geregeld!
Maar als ik er nu over nadenk ben ik in twaalf uur tijd gewoon weer thuis met een treinreis. Half elf zouden we vertrekken vanaf Meana station en half elf ben ik thuis. Dus kan ik eigenlijk maar heel kort over zijn :"Wha-apart-jeah".
Slot:
Zo ben ik klaar met hamsteren en ben thuis een heerlijk verhaal ervan te maken. In het kort heb ik mensen intens leren kennen, WAUW! Ook is mij vocabulaire uitgebreid met wat kreten/quotes. Ik zal ze dan ook zeker een keer gebruiken, al vind ik ze zelf al leuk!
Kreten zoals:
- Prik dat ben ik
- Wijntje
- Karafje
- HartKeks/Fruitkeks
- mooie brogum
- ouwe dibbes
- Wha apart jea
- berry met een 'e'
Daarnaast heb ik voor mezelf ook gezien wat ik in het vervolg anders zou doen met inpakken:
- ziplokjes (ikea, blokker, xenos, ah)
- hartkeks halve per dag
- notenmix (m&ms, walnoten, cashewnoten, hazelnoten en pinda's)
- Vergeet niet het lied in de bergen : "harrie jekkers - hou van mij "
- dunne handdoek
Al met al een geweldig reis! Mijn motto vind jezelf en je zult bloeien is weer gevoeld! Dankzij de intense groep, thanks hiervoor! Ik weet waar ik hoor te staan, nu moet ik alleen de aandacht hier aan blijven geven, zodat ik mezelf niet zal 'verliezen'.
Mijn motto heb ik ook zeker mooi uitgelegd tijdens de reis en heb hier nu voor mezelf een betekenis aan gegeven waar ik achter sta.
Vind jezelf en je zult bloeien! Zie dat als een bloem die je aandacht moet geven in ieder seizoen om haar te laten bloeien of uit te laten komen hoe zij eruit gaat zien. En dit kan per seizoen verschillen, maar zelfs binnen één seizoen kun je soms meerdere keren tot bloei komen. Het bloeien is dan hoe je bent met de emotie en hoever jezelf laat zien, en hoe jezelf neerzet. Als je dit vertaald naar jezelf, is dat je persoonlijkheid, je "IK". Dus verzorg jezelf en je zult jezelf verrijken met emoties die bij jouw passen en essentieel voor jezelf zijn. Niemand bepaalt dat, alleen jezelf. Jij bepaalt hoe de bloem eruit komt te zien. Geef jezelf de ruimte om hieraan te werken en Houd van Jezelf dan bloeit het leven!
Springreizen zorgt voor een sprong/bloei in je leven!
